Czerwień nieba

Jechał tak szybko, jak się dało.

Nie wiedział, czego może spodziewać się na miejscu, ale wierzył, że jeszcze uda mu się wszystko naprawić. Przecież zawsze jakoś potrafił doprowadzić sprawy do pomyślnego finału. Nawet jeśli coś niezupełnie szło po jego myśli, ostatecznie i tak odnosił sukces. Był pewny swoich zdolności, intuicji. Miał prawdziwy talent. Czy tym razem faktycznie zawiódł? I to w tak niesamowicie ważnej sprawie?

Budynek stał otworem, nikt nie pilnował wejścia. Rozejrzał się jeszcze szybko w środku, zanim wszedł do windy. Nacisnął przycisk ostatniego, czternastego piętra. Przełknął głośno ślinę. Serce waliło mu jak oszalałe.

Posiłki dopiero w drodze. Nie słyszał jeszcze nawet syren.

Przed kilkoma godzinami samotnie udał się na obrzeża miasta, by sprawdzić jeden z tropów. Stary, opuszczony biurowiec. Większość pomieszczeń ziała pustką, w pozostałych znajdowały się sterty gratów. Nie potrafił odpuścić – przeszukał to co, udało mu się znaleźć, chociaż wiedział, że nie ma większej szansy na to, że trafi na coś sensownego. Jeździł później jakiś czas bez celu po okolicy. Niebo przysłoniły ciemne, burzowe chmury.

Myślał nad całą sprawą od początku. Seria kilku wybuchów, na szczęście bez większych ofiar, i zakodowane wiadomości. Szybko połączono te zdarzenia ze sobą. Poznanie składu bomb zbytnio nie pomogło, a w dodatku nagrania z kamer pozostawiały wiele do życzenia, co znacznie opóźniło poszukiwania. Dopiero po tygodniu śledztwa wytypowano pierwszych podejrzanych – żaden z nich jednak nie przekonywał Jamesa.

Kolejny tydzień później rozszyfrowano kod, jakim posługiwał się terrorysta. Okazało się, że większość wiadomości to fragmenty wierszy amerykańskich poetów. Jakby krótko podsumować ich treść – wszystkie mówiły o pozbyciu się zarazy, jaką stanowił człowiek. Kilka kolejnych danych do profilu psychologicznego.

Jamesowi w jakiś sposób wydawało się to zbyt proste. Nie tego spodziewał się po kimś, kto zawsze znajdował się o jeden krok przed nim. Ale nie skupiał się na tym za bardzo.

Ciągle miał bowiem wrażenie, że coś przegapił. Alarm bił mu z tyłu głowy niemal bez przerwy. Coś bardzo oczywistego.

„Musisz się tylko skupić, James!”, wyrzucał sobie w myślach, ale im bardziej się starał, tym wszystko szybciej się zacierało, stawało mniej spójne.

Rozgoryczony zatrzymał auto na pustym parkingu i uderzył dłonią w kierownicę. Najchętniej by zaklął, ale sapnął tylko ze złości.

A później otrzymał telefon. „Zaproszenie na spektakl”. Budynek o ulicę dalej od biurowca, w którym był wcześniej. W trakcie jazdy zadzwonił natychmiast do biura i poinformował resztę.

Niemal kipiał z gniewu, ale wiedział, że musiał zachować spokój. Ostrożnie wszedł na dach z pistoletem w dłoni. Serce mu na chwilę stanęło, gdy zobaczył dwa krzesła i niepozorną sylwetkę siedzącą na jednym z nich. Rozpoznał ją i jęknął głucho.

– Nie wygłupiaj się. Siadaj, James – usłyszał niski, znajomy głos. Nogi się pod nim ugięły, ale nie opuścił broni. Zaszedł go z boku, chcąc zobaczyć twarz mężczyzny i się upewnić. Nie było wątpliwości.

– Jak mogłem być tak ślepy – szepnął z niedowierzaniem. Wiatr wiał coraz mocniej, szarpiąc jego ubraniem i włosami.

– Przecież wiedziałeś. Musiałeś wiedzieć. Nie chciałeś tylko w to uwierzyć – powiedział z uśmiechem jego były partner, nie odrywając wzroku od horyzontu. – Siadaj, zaraz się zacznie.

Wtedy James zdał sobie sprawę, że przegrał. Że ta z pozoru błaha sprawa od początku nosiła znamiona czegoś znacznie większego. I że to koniec.

Jego wykrzywiona w grymasie bólu i desperacji twarz nie należała do bohatera. Była to twarz człowieka, który zginie, nie będąc w stanie nikogo uratować.

Pistolet wypadł mu z dłoni.

– Nie działałem sam. To dopiero początek, James. To miejsce tego potrzebuje – szepnął jego były partner. – Potrzebuje oczyszczenia.

– Czemu więc tu jesteś? Czemu nie uciekłeś?

Nie odpowiedział. Patrzył tylko mętnie przed siebie.

A gdy niebo zaczęła powoli zalewać czerwień wybuchów, James już nie wiedział, czy na twarzy czuł krople deszczu, czy własne łzy. 

Голубизна неба

История написана для конкурса, 2015 г.

Она любила думать о нём, когда шёл дождь.

Она не могла сказать, почему именно в такие моменты или когда это началось. Вероятно, это был один из многих одинаковых и бесконечных, октябрьских дней. Это не имело значения. Важно было, что со звуком первых капель, ударяющих глухо по крышам, её лицо прояснялось, и она чувствовала странное спокойствие. Она долго могла смотреть на этот фестиваль воды, а иногда ещё и света – это приносило ей вдохновение, которого она не могла найти нигде в другом месте. Только когда шёл дождь, и где-то в голове она хранила свежие воспоминания о М., девушка могла творить. Буквы, слова, предложения вытекали из её пальцев, как будто она описывала живое событие.

Тогда взволнованная звонила М., который по сути уже ждал её звонка. Он слушал с чуть заметной улыбкой какую идею она придумала в этот раз. Она не описывала ему подробно темов, героев или мест – она больше сосредоточивалась на картинах, которые возникали в её воображении, на цветах, звуках.

Его всегда поражало при чтении историй N., как много небольших отсылок, сравнений, нюансов он бы пропустил, если бы раньше не разговаривал с ней. Вроде бы смотрел на истории так же, однако не увидел бы эту одну вещь, которую N. хотела передать.

Она повторяла ему, что, чтобы быть в состоянии понять правильный смысл, он должен научиться читать снова. Он никогда не понимал, что N. имела в виду в такие моменты, однако, если бы у него был шанс, он хотел бы увидеть, по крайней мере, один раз ряды слов, написанных ею так, как она это делала. Был бы ли он тогда способен увидеть место, где хромая танцовщица спрятала свои мечты? Или лицо человека, который умер, не будучи в состоянии спасти мир?

N., завернутая в одеяло, с чашкой чая в руках сидела на полу. Она смотрела на пасмурное небо из-за балконных дверей. По нему текли чёрные как оникс облака.

Приближался шторм.

Она уже хотела инстинктивно потянуться за ручкой, лежащей на стопке чистых листов бумаги рядом с ней, но в последний момент остановилась. Она сделала глоток любимого малинового чая и прислонила голову к стене. Даже когда услышала стук первых капель о крышу, она не начала писать. Несколько раз загремело. С полузакрытыми глазами она смотрела на молнию.

– Интересно, что M теперь делает, – прошептала она едва слышно. N подумала, что, может быть, она должна пойти за телефоном и позвонить, но все тело внезапно показалось ей настолько тяжелым, что она так и не смогла сдвинуться с места. Она не была ничем обеспокоена, но была странно усталой, сонной. Снаружи несколько раз сверкнуло. Ни одна идея не приходила в голову N.

Она боялась этого дня. Дня, в котором во время дождя она будет думать о М, а на бумаге не ни слова останется. Её губы дрожали. Она отложила чашку недопитого чая и, поджав ноги, положила голову на колени, смотря на капли, бегущие по стеклу.

В одном из первых рассказов она написала: «И даже если бы я родилась в другой стране, говорила на другом языке, любила другие вещи, я снова влюбилась бы в того же человека». Она не хотела признаваться в этом даже самой себе, но это были её собственные мысли. Она снова влюбилась бы в М.

Слезы произвольно пробегали по лицу Н. Слезы непроизвольно текли по лицу N. Она вытирала их в начале, злясь на себя, но через некоторое время сдалась и позволила им течь. Как капли дождя по стеклу. Она почти ничего не видела – всё превратилось в цветные пятна, похожие на те, которые она обычно описывала М. Это она должна научиться писать снова, а не он читать. Она пряталась за строками предложений вместо того, чтобы использовать их для самовыражения.

Во время дождя синее небо скрывается за занавесом облаков. Может быть, именно поэтому она так любила творить именно в такие моменты? Чтобы никто не смог расшифровать её чувств?

Она вытерла глаза верхом ладони. На её коже осталась размытая тушь.

Сильный ветер колебал верхушками деревьев. Лужи становились все больше и больше, и начали падать градины. Куски льда ударяли об крышу, словно они хотели проколоть её.

Несмотря на эти звуки, она погрузилась в беспокойный сон. Буря оставила сломанные ветви и большие лужи. А также белые пустые листы бумаги, от которых она не могла оторвать глаз.

Под внезапным импульсом она встала, хотя все её тело болело. Она схватила телефон со своего стола и позвонила.

– Алло? – через мгновение услышала сонный голос М.

– Я ничего не писала, – сказала, едва слышно, как будто боялась, что из–за этих трех слов она будет наказана.

– Я думаю, в этом нет ничего плохого? – спросил он. N молчала. Тысячи противоречивых мыслей перешло ей в голову. Сначала она хотела как–то возразить, но поняла, что он не имел понятия насколько это значило для неё. Он не знал, что она творила во время дождя, думая о нём. Я думаю, в этом нет ничего плохого? Голос М гудел в её голове. Она выглянула из окна на необычное голубое небо и, к своему изумлению, сказала со стоическим спокойствием:

– Да, ты прав. Извини, что я тебя беспокоила.

Сразу после этого она попрощалась и повесила трубку. Положила телефон на стол, а кружку недопитого чая принесла на кухню. Собрала чистые листы бумаги, выровняла и спрятала их в ящик.

Через несколько дней она встретилась с М.

– Значит, ты больше ничего не напишешь?

N покачала головой, слегка улыбнувшись.

– Жаль, – он сказал, – потому что, знаешь, недавно я смог увидеть лицо человека, который умер, не будучи в состоянии спасти мир.

N засмеялась.

– Как оно выглядело?

– Ужасно, – сказал M и тоже засмеялся. Возникла неловкая тишина.

– И если я родился в другой стране – он начал говорить внезапно. Сердце N остановилось на мгновение. Хотя она смотрела на М, она не слышала его голоса. Тем не менее, она знала, что он говорил.

И когда он посмотрел на неё, она могла поклясться, что увидела в его глазах отражение спокойного голубого неба.

Błękit nieba

Praca konkursowa z 2015 r.

Lubiła myśleć o nim, kiedy padał deszcz.

Nie umiała powiedzieć, dlaczego właśnie wtedy ani kiedy dokładnie to się zaczęło. Był to zapewne jeden z serii tych samych, ciągnących się w nieskończoność,  październikowych dni. Nie miało to znaczenia. Ważne, że na dźwięk pierwszych kropel uderzających głucho o dachy jej twarz rozpogadzała się, a ona sama czuła się się dziwnie spokojna. Mogła godzinami patrzeć na ten spektakl wody, a niekiedy i światła – przynosiło jej to natchnienie, którego nie potrafiła znaleźć nigdzie indziej. Jedynie gdy padało, a gdzieś niedaleko w umyśle trzymała świeże wspomnienie M, mogła tworzyć. Litery, słowa, zdania wypływały spod jej palców, jakby relacjonowała żywe zdarzenie.

Dzwoniła wtedy podekscytowana do M, który w zasadzie już czekał na telefon od niej. Słuchał z cieniem uśmiechu na ustach, na jaki pomysł wpadła tym razem. Nie opisywała mu szczegółowo wątków, postaci czy miejsc – skupiała się bardziej na obrazach, które widziała oczami wyobraźni, na barwach, dźwiękach.

Zawsze zadziwiało go, gdy czytał opowiadania N, jak wiele drobnych odniesień, porównań, niuansów umknęłoby mu, gdyby nie wcześniejsza rozmowa z nią. Niby patrzyłby na historie tak samo, jednak nie dostrzegłby w nich tej jednej rzeczy, którą N pragnęła akurat przekazać.

Powtarzała mu, że, aby mógł odczytać właściwy sens, powinien nauczyć się czytać na nowo. Nigdy nie wiedział, o co N chodziło w takich momentach, jednak, jeśli miałby szansę, chciałby chociaż raz ujrzeć ciągi napisanych przez nią słów w sposób, jaki ona to robiła. Czy byłby wtedy w stanie dostrzec miejsce, w którym kulejąca tancerka ukryła swoje sny? Albo twarz człowieka, który zginął, nie będąc w stanie uratować świata?

N siedziała na podłodze owinięta kocem z kubkiem herbaty w dłoniach. Patrzyła na pochmurne niebo zza balkonowych drzwi. Sunęły po nim czarne jak onyks chmury.

Zbliżała się burza.

Już miała odruchowo sięgnąć po długopis, leżący na stercie czystych kartek obok niej, jednak w ostatniej chwili powstrzymała się. Upiła łyk swojej ulubionej, malinowej herbaty i oparła głowę o ścianę. Nawet gdy usłyszała pierwsze krople uderzające o dach, nie zaczęła pisać. Kilka razy zagrzmiało. Spod półprzymkniętych powiek wypatrywała błyskawic.

– Ciekawe, co M teraz robi – szepnęła ledwo słyszalnie. N przemknęło przez myśl, by pójść po telefon i zadzwonić, jednak całe ciało wydało się jej nagle tak ciężkie, że ostatecznie została. Nie była niespokojna, jednak dziwnie zmęczona, senna. Na zewnątrz błysnęło kilka razy. Żaden pomysł nie przychodził N do głowy.  

Obawiała się tego dnia. Dnia, w którym w czasie deszczu będzie myślała o M, a na papierze nie pozostanie nawet jedno słowo. Wargi jej zadrżały. Odłożyła kubek z niedopitą herbatą i położyła głowę na kolanach podkurczonych nóg, patrząc na krople spływające po szybie.

W jednym z pierwszych opowiadań napisała: “I choćbym urodziła się w innym kraju, mówiła innym językiem, lubiła inne rzeczy, znów zakochałabym się w tej samej osobie”. Nie chciała tego przyznać nawet przed samą sobą, jednak były to jej własne myśli. Znów zakochałaby się w M.

Łzy mimowolnie poleciały po twarzy N. Ocierała je na początku zła na siebie, jednak po chwili odpuściła i pozwoliła im płynąć. Jak krople deszczu po szybie. Prawie nic nie widziała – wszystko zamieniło się w kolorowe plamy tak podobne do tych, które zwykła opisywać M. To ona powinna nauczyć się pisać na nowo, nie on czytać. Ukrywała siebie za ciągami zdań, zamiast pozwalać się nimi wyrażać.

W czasie deszczu błękit nieba kryje się za kurtyną ciemnych chmur. Może właśnie dlatego tak bardzo lubiła wtedy tworzyć? By nikt nie był w stanie odszyfrować jej uczuć?

Otarła oczy wierzchem dłoni. Na skórze pozostał rozmyty tusz do rzęs.

Silny wiatr kołysał koronami drzew. Kałuże z każdą sekundą stawały się coraz większe, a dodatkowo zaczął spadać grad. Kawałki lodu uderzyły o dach tak, jakby chciał go przebić.

N pomimo tych dźwięków, zapadła w niespokojny sen.

Po burzy pozostały złamane gałęzie i spore kałuże. A także puste, białe kartki, od których nie potrafiła oderwać wzroku.

Tknięta nagłym impulsem wstała, chociaż bolało ją całe ciało. Chwyciła telefon z biurka i zadzwoniła.

– Halo? – usłyszała po chwili zaspany głos M.

– Nic nie napisałam – powiedziała ledwo słyszalnie, jakby obawiała się za te trzy słowa zostanie ukarana.

– To chyba nic złego? – zapytał. N milczała. Tysiące sprzecznych myśli przewijało się przez jej umysł. Na początku chciała jakoś zaprotestować, jednak uświadomiła sobie, że on nie miał pojęcia, jak wiele to dla niej znaczyło. Nie wiedział, że pisała w trakcie deszczu, myśląc o nim. To chyba nic złego? Głos M brzęczał jej w głowie. Wyjrzała przez okno na niecodzienne błękitne niebo i, dziwiąc się samej sobie, odparła ze stoickim spokojem:

– Tak, masz rację. Przepraszam, że zawracam ci głowę.

Pożegnała się natychmiast i rozłączyła. Położyła telefon z powrotem na biurku, kubek z niedopitą herbatą odniosła do kuchni. Czyste kartki zebrała, wyrównała i schowała do szuflady.

Kilka dni później spotkała się z M.

– Więc nie zamierzasz już nic więcej napisać?

N pokręciła głową, uśmiechając się lekko.

– Szkoda – powiedział. – Bo wiesz, ostatnio udało mi się zobaczyć twarz człowieka, który zginął, nie będąc w stanie uratować świata.

N zaśmiała się.

– Jak wyglądała?

– Okropnie – odparł i również się zaśmiał. Zapadła między nimi niezręczna cisza.

– I gdybym urodził się w innym kraju… – zaczął nagle mówić. Serce N na chwilę zamarło. Chociaż patrzyła na M, nie słyszała jego głosu. Mimo to wiedziała, co mówił.

A gdy spojrzał na nią, mogła przysiąc, że dostrzegła w jego oczach odbicie spokojnego, błękitnego nieba.